Het is een zonnige dag en de dienst is lekker begonnen.
Mijn collega en ik zijn goedgezind en we hebben lol samen.
Op de bus praten we over van alles en nog wat maar dan ook niets zal deze dag nog kunnen
verzieken, althans dat denk ik. Na wat overledenen te hebben overgebracht naar diverse mortuaria
komt er voor de verandering weer een politiemelding binnen. Het betreft een zelfdoding en we
koersen af op het adres. Het is gelukkig maar een paar minuten rijden. Eenmaal de straat ingereden
zien we een menigte mensen staan waar ik van schrik. Ik vraag me hardop af of dit wel het juiste
adres is. Maar aan de bedrukte gezichten te zien weet ik dat wij goed zitten.
Als wij als vervoerders aankomen op een adres waar het veel oploop is gaan we altijd eerst op zoek naar een
aanspreekpunt.
Er komt een meisje aangelopen en ze stelt zich voor aan ons. Het blijkt de zus van de overleden
persoon te zijn. We leggen uit wat de bedoeling is en dat we haar broer zo gaan vervoeren naar het
mortuarium maar dat we graag even binnen willen kijken om te zien hoe de situatie is. Ze stemt
ermee in en zal met ons meelopen naar boven. Bij het openen van de voordeur zie ik een hoge trap
die behoorlijk stijl is waar wij zo meteen met de brancard vanaf moeten. Bedenk je eens dat we in
Nederland allemaal de laatste jaren zwaarder geworden zijn en dat je met twee man zo’n persoon
van die trap naar beneden moet tillen. Dat is iets waar je niet altijd vrolijk van wordt. In dat
referentiekader gezien komen wij als rouwvervoerders nog wel eens voor vervelende verrassingen te
staan! Eenmaal op de bovenverdieping aangekomen blijkt dat er een hele groep die beneden stond
meegelopen is. Op een slaapkamer zie ik een persoon heel vredig op bed liggen. Als je niet beter
zou weten zou je denken dat hij aan het slapen was. Zijn zus komt naast me staan en zegt tegen me
dat ze het niet zo goed begrijpt dat dit gebeurt is. Met rustige woorden leg ik haar uit dat deze
situaties gewoon niet te begrijpen zijn en dat het echt tijd zal nodig hebben om dit soort tragedies
een plek te geven. Nadat ik heb uitgelegd wat er allemaal gaat gebeuren vraag ik vriendelijk of ze nog
even een moment voor zichzelf zouden willen voordat wij meneer mee gaan nemen. Na enkele
minuten op de gang te hebben gewacht komen mijn collega en ik met de brancard naar binnen. Deze
leggen we naast het bed neer. Het plan wat we hebben is om een wit laken onder meneer door te
halen en hem dan op het laken voorzichtig op de brancard te tillen. Ze mogen erbij blijven als het we
bezig zijn.
Terwijl wij meneer aan het draaien zijn om het laken onder hem te krijgen kijkt zijn zus naar me en
het verdriet is uit haar ogen te lezen. Als meneer op de brancard ligt vraag ik aan de zus of het ok is
dat wij de brancard gaan sluiten. Het blijft even stil en ze kijkt me aan: “ Zou ik u nog 1 ding mogen
vragen? “ Ik antwoord natuurlijk.
Zou u alsjeblieft nog 1 keer willen checken of hij echt overleden is. Ik dacht dat ik net zijn borstkast
een beetje zag bewegen. Deze had ik dus niet aanzien komen en ik val figuurlijk uit mijn rol. Ik weet
even niet zo goed wat ik nu moet zeggen. Ze blijft me hoopvol aankijken en smeekt mij bijna met
haar ogen om aan deze vraag te voldoen! In mijn hoofd ben ik al een tijdje aan het schakelen om
deze situatie op te lossen!
Kalm loop ik naar haar toe en zeg tegen haar dat er een schouwarts van de politie langs is gekomen
om het lichaam van haar broer te schouwen. In kalmte leg ik haar uit dat deze persoon uitgebreid
onderzoek heeft gedaan en helaas heeft moeten vaststellen dat haar broer overleden is. Ik leg haar
uit dat ik geen arts ben en dat ik ook geen enkele reden heb om te twijfelen aan het oordeel van de
arts! Maar ik zag volgens mij echt zijn borstkast net een beetje bewegen roept ze in wanhoop!
Ik zeg dat het best kan zijn dat ze dat gezien heeft toen we hem aan het draaien waren! We hebben geen
enkele reden om te twijfelen aan het oordeel dus we zullen ons er helaas bij neer moeten leggen dat
uw broer overleden is. Dan begint het te landen bij haar en ze zakt in elkaar en begint te huilen. Hart
verscheurend vond ik het! Maar ondanks dat dit ons beide raakt gaan we door en brengen we de
brancard naar beneden en vervoeren we de overledene naar het mortuarium toe. De wanhoop van
zijn zus blijft voor de rest van de dag door mijn hoofd malen. Ik vraag me af wat de reden is dat deze
beste jongen in de bloei van zijn leven zo’n drastische einde heeft gekozen. Zelfdoding lost je pijn
niet op! Je geeft je pijn alleen door aan anderen die heel erg veel van je houden!!! Dus ik had
gehoopt dat dingen jongen een andere oplossing had gezien voor zijn problemen waar hij tegenaan
liep.
Vaak rijdt ik nog steeds langs het bewuste huis en eigenlijk gaat er geen moment voorbij dat ik even
niet aan hem denk!! Soms worden wij als vervoerders keihard geraakt door wat we horen en zien!
Reactie plaatsen
Reacties