Toetreden tot de wereld van de uitvaart

Voordat ik toetrad tot de wereld die uitvaart heet vond ik dat ik de meest geweldige baan ter wereld had. Ik werkte namelijk in een pretpark in Nederland waar ik medewerker kartbaan was.  Ik kon letterlijk de hele dag karten in de baas z'n tijd met gezellige mensen en daar nog voor betaald krijgen ook!

Enige wat mij in die tijd tegenstond is dat het pretpark elk jaar maar zes maanden open was. Dat betekende voor mij dat ik voor de resterende zes maanden vervangend werk moest gaan zoeken. Dus op een middag viel mijn oog op de een vacature met de tekst : " Rouwchauffeur gezocht".  

Het eerste wat ik dacht was: "dat wordt een makkelijke manier van geld verdienen. Lekker rondrijden in van die luxe rouwauto's en uitvaartkisten afleveren op de juiste locatie." Kind kan de was doen; was mijn gedachte en ik besloot te solliciteren.   

Niet lang nadat ik mijn sollicitatie verstuurd had werd ik gebeld met de de vraag of ik al drie dagen daarna op gesprek wilde komen. Gezien het feit dat ik altijd wel mijn verhaal klaar heb staan en ik een ster ben in mijzelf ergens naar binnen bluffen ging ik onvoorbereid naar het gesprek toe.  Naarmate het gesprek vorderde begreep ik steeds meer dat dit werk waarvoor ik hier zat helemaal niets te maken had met het rijden in mooie rouwauto's. Dit bedrijf beschikte alleen maar over een  viertal bussen waarmee ze per keer als het moest meerdere overledenen zouden kunnen vervoeren. Tijdens het gesprek hadden we het over het verzorgen van overledenen, het aankleden ervan en in de kist leggen van hen.  Ook kwam er een onderwerp aan bod en dat was postmortale zorg ten behoeve van de politie. Daarover zal ik in een later stadium meer vertellen.  Ondanks dat dit allemaal best shocking was voor mij heb ik mijzelf goed staande weten te houden tijdens het gesprek. Aan het einde van dit gesprek wilde de manager mij een korte rondleiding geven door het pand. Alles wat ik zag vond ik echt heel bijzonder om te zien en vol verbazing keek ik er naar.  Totdat we in de verzorgingsruimte van dit mortuarium kwamen en ik in die ruimte een grote grijze deur zag.  Ondanks dat er niets op die deur geschreven stond zei iets in mij : " Laat die deur gewoon lekker dicht."  De manager vroeg aan mij of ik wilde zien  hoe overleden personen erbij liggen. Ik stemde daar schoorvoetend mee in terwijl van binnen elke cel in mijn lichaam riep dat het niet hoefde :-) .  Jean haalde diep adem en liep de koeling binnen.  Ik weet nog heel goed dat ik links van mij een stuk of vier doodskisten zag staan met personen die opgebaard lagen. Het was een vreemd gezicht om te zien maar tegelijkertijd leken het net alsof deze personen van die poppen waren die ik in Madame Tussauds al vaak genoeg had gezien.  Aan de andere kant in de koeling laten een stuk of vier personen waarvan je alleen de contouren kon zien omdat ze in lakens gewikkeld waren. Een aparte gewaarwording kan ik je vertellen.  Nadat ik de rondleiding afgerond had werd de bal bij mij neergelegd en mocht ik kiezen of ik aan de slag zou willen als rouwchauffeur. Gezien het feit dat ik heel erg onder de indruk was van het gehele gebeuren wilde ik graag het weekend wat voor de deur stond gaan gebruiken om heel goed na te denken of ik dit wel wilde.

Alles in mij schreeuwde om dit niet te doen; maar om dat er vastigheid moest komen wat werk aangaat heb ik na het weekend besloten om het een kans te geven. Ik belde naar de manager op met de mededeling dat ik de baan graag wilde hebben.  Zo ging ik van een kartbaan waar ik met veel plezier gewerkt heb naar een mortuarium waarvan ik niet wist wat mij daar nou precies te wachten stond. Een nieuw avontuur in de wereld van de uitvaart. Ik laat het allemaal maar gebeuren en zie wel of het mij gaat bevallen.  Tot zo ver.